dimarts, 5 de juny del 2012

Ho Chi Minh

03.06.2012

A las 9:30 estaba en la calle andando rumbo al mausoleo de Ho Chi Minh. Mira, me quedó la curiosidad de saber cómo tendrían de bien conservado el cuerpo de este pobre hombre, en paz descanse. Como ya os había comentado anteriormente, cierran a las 11, así que aunque no creía necesitar más de 30 minutos para llegar, iba a paso ligero.

A las 10:10 llego donde empieza el recinto del mausoleo. El edificio está rodeado de jardines, y los jardines rodeados de militares. Mi entrada ha sido "sonada" por calificarla de algún modo. Resulta que para acceder al mausoleo se hace por la otra parte del recinto y ese día habían decidido cortar la calle que cruza directamente hacia la entrada. Después de estudiar un rato si las vallas eran para los coches, para las personas o para todos, pienso que lo más prudente es no pasar por allí y hacerlo por el jardín que está enfrente al edificio. Antes de alcanzarlo le pregunto a uno de los militares cómo llegar al mausoleo, por si hay otra opción, y la respuesta es un gruñido y un gesto con la mano como de 'tira pá allá'. El jardín, aunque mejor llamarlo patio ajardinado, está formado por cuadrados de césped de, no sé, 5x5 metros, o algo así, y entre ellos discurren unos caminos de cemento, así que me miro bien los letreros KEEP OFF THE GRASS y empiezo a cruzar rapidito porque ya se va haciendo tarde. Bueno, pues se ve que allí esto significa NO PISAR EL CESPED ... NI LOS ALREDEDORES. Se han esperado a que ya hubiera adelantado un trozo y entonces se han liado a pitarme el militar de detrás y otro que había en un lado. No veas, yo me he parado en seco, he dedicado por unos momentos mis pensamientos a su familia, y he reculado pidiendo disculpas con la mano levantada. Me he acercado, pero ya antes de preguntarle nada me ha hecho el mismo gesto que su compañero, así que ya ni he abierto la boca ... la boca, porque lo que es mi cabeza no dejaba de lanzar insultos sin parar. Bueno, pues eso, he dado tooooda la vuelta, más de la que me esperaba porque había más trozos cortados al público, y habré llegado sobre las 10:30. BUENO, BUENO, BUENO, QUE COLA!. Desde la parte que yo estaba al principio no se podía ver la proporción, y desde aquí se intuía, porque el final no se veía. Pero, a ver, ¿no cerraban a las 11? ¿Por qué les dejan hacer cola?.



La cuestión, yo ya pensando que no iba a entrar, es que me acerco a uno de esos simpáticos militares (con su traje de botones dorados, su gorra de plato, y sus guantes, todo bien blanco) para preguntarle donde se compra la entrada, por si cuela, y , de muy malos modos, que raro!, me señala la mochila y me envía a donde se supone que tengo que dejarla si quiero entrar. Ya no me hace gracia. Llevo mi Ipad en la mochila, y aunque llevo candado, me fío muy poquito, así que pienso rápidamente en la estrategia de "despiste" y ésta ha consistido en decirle a la chica en un tono bastante elevado, para que se enteraran también los compañeros, si podía quedarme con el DINERO Y LA CÁMARA DE FOTOS (o sea, TOOOOODO lo de valor). Me ha dicho que sí. Ya está!, convencida de que ya no me roban, como cuando de pequeña tocas la pared asignada y dices "casa"!, ya no te puede pasar nada, estás salvada :), tranquila. Bueno, tranquila es un decir, porque todo esto que es muy lento de explicar, pero muy rápido de suceder, ha pasado mientras la chica y un compañero iban diciendo "deprisa, deprisa, porque tenéis que estar aquí antes de las 11" (me lo decía a mi y a otra chica americana en mi misma situación). QUÉÉÉÉ?!!!!, pero si son las 10:40!. En fin, deprisa a preguntar a los militares simpáticos (es que no hay nadie más!) dónde es la cola para el mausoleo y su respuesta: manotazo colocándonos en la cola de golpe, de momento ya nos hemos saltado un 80 o 90 % de la cola. A las 10:50, atacada de los nervios por si nos cerraban la consigna con los bolsos, la americana se dirige de nuevo a preguntar a otro de los simpáticos colocados casi delante de la puerta si esa cola es realmente para el mausoleo y no para el museo o algo, porque seguimos sin explicarnos lo de que cierran a las 11 con esa cola. Me llama porque el militar nos acaba de asignar otro sitio en la cola, EN LA ENTRADA! Que morro! Y nadie se ha quejado!.

La entrada y la visita relámpago ha sido surrealista. Yo no sé si ha sido porque, como me han explicado luego en el hotel, hoy era el primer domingo después del "día nacional de los niños" y se acostumbra a llevarlos ese día a visitar museos o sitios importantes (de ahí tantísima gente), o porque siempre es así. La cuestión es que nada más entrar en plan "multitud" los militares te van cerrando hasta conseguir crear dos filas en el momento de acceder a la habitación cuadrada donde tienen a Ho Chi Minh. ¿Que cómo es? Pues lo he visto poco, la verdad. En cuanto pasas la puerta, el primer militar que encuentras te estira del brazo y te pasa un trozo adelante, lo bastante para que te alcance la mano del siguiente militar y repita la operación, y así sucesivamente para que no bajes la velocidad. A ver si querrán que pasemos todos los de la cola en estos últimos 10 minutos!!!. Hombre, al pobre Ho Chi Minh lo tienen allí puesto con una luz amarilla que no le favorece nada, pero, vamos, que tampoco te puedes fijar en los detalles porque como te vean "badant" estirón que te crió!. Tiene su banderita roja con la estrella amarilla, y otra con la hoz y el martillo. Y ya está. Visto y no visto. Alucinante!. Hemos recorrido la habitación muy rápido y ahora tocaba correr, claro. Según mi reloj, 10:56. Salimos e intentamos adelantar por un atajo. Ni hablar del peluquín!. Al final salimos, y en cuanto estamos en la calle nos ponemos a correr en dirección a la consigna. Ni dos segundos!!! Hostia!!! Pitos por todas partes. A que provocamos un conflicto internacional al final! Que no, que por allí no se corre. Deprisa a la acera de enfrente, metros más allá. Los últimos metros bajo del bordillo y ... pitada, JODER! Yo creo que ya se están cachondeando. Hemos llegado con la lengua fuera. La chica de la consigna riendo y yo esperando que fuera porque se estaba riendo de mi y no porque tenía un IPAD "nuevo". ¡Que va! ¡Pobre! Intacta la mochila. Si es que no puedo ser tan malpensada.

Bueno, ya os podéis imaginar que fotos, NI UNA! Ni dentro por no ser arrestada, ni fuera porque estaba corriendo. En fin, otro día será. Os pongo dos de otro día.

Maja la visita, eh? :)







9 comentaris:

  1. Anda prima, que odisea para ver a ese gato disecado!!!!!! No, si es que.....
    Este capítulo de " las aventuras de amparo y su mochila" lo he visualizado frase por frase mi ardilla. Ya veo que casada con un militar vietnamita no vas s volver, (con lo que a ti te gusta un uniforme) pero bueno pondremos la fe en otro país. Lástima que no podamos ver el brazo incorrupto de Santa Teresa vietnamita en ninguna foto, con lo que son estos asiáticos con una cámara de fotos, que es un anexo de su cuerpo pequeño. Nada tranqui si quieres te envío foto de la duquesa de Alba, que Nuria a lo Iván mañero le cambie el sexo y la colgamos en el blog, creo q ella I Ho Chi hicieron la reválida juntos. Bien guapa sigue informado, saltitosdecariñovietnamita y go, go, go

    ResponElimina
  2. Home, la Nuria sembla gran, però tant com el Ho Chi Minh ...

    ResponElimina
  3. Ehhhhhhhh, vosaltres dos de que aneu? Es veritat que Ho Chi i jo vem anar a la mateixa escola i que vem fer la revàlida junts pero que quedi clar que ell era repetidor! O sigui que sóc un any més jove.
    Aiiiii sí, ara m'heu fet recordar quan el Ho Chi i jo anavem junts als camps d'arròs... quins temps aquells. I la d'anys que fa que ens va deixar, que va morir l'any 69, si no vaig errada, de tuberculosis. El recordo tossint, amb aquell mocador a la boca...
    Per cert Miki, tu celebres el dia de la hispanitat? M'has deixat morta! Si em creuo amb tu pel poble i no et saludo no és que no t'hagi vist, és que faré veure que no et veig. Ja ho deia el Ho Chi "không nằm xuống mà không biết một điều nữa".
    Ostres tu, encara tinc el vietamita ben fresc!

    ResponElimina
  4. Sou la hostia totes dues, hem refería a la duquesa, no a la Núria, pero vosaltres sabreu L edad q teniu pendons. Sobre el día de L hispanitat, era perque ho entengues tothom fos de la nacionalitat q fos ja que son tants els que comentem aquest blog. Mare de deu de L imprenta. Besosyescusas y go, go, go

    ResponElimina
  5. Holaaaaaaaaaaaaaaaa , ya tienes una nueva seguidora del blog .Es una cosita de 3,380 Kg y se llama Virginia. Ha sacado la belleza de sus tías...las "Sampedro".
    Me voy a cortarle el cordón umbilical...(voy fatal de tiempo). Besos a todos .Las Gené.

    ResponElimina
    Respostes
    1. Eiii, muchas felicidades "Genés"! Por fin una sobrina después de tanto niño! Que la disfruteis! Besos.

      Elimina
    2. Hola Nuria , muchas gracias.Acabo de ver el comentario ahora...pero es que esta mañana no lo había visto (quería comentartelo por si se borraban algunos mensajes).Imagino que será problema mio (de la vista , de todo lo que se de informatica, de las prisas etcc)
      Pues lo dicho , estamos muy muy contentos con la nueva sobrina , es tan bonica.
      Adeu Nuria muchos besos ,estoy pensando que tambien podriamos celebrar el bautizo en el bus galactic con la despedida de soltera de Mª Amparo y el encontronazo de Miki con el brasileño. Es cuestión de organización.

      Elimina
    3. Tranquila que aquí no se borra nada. De eso me encargo yo! Bueno las entradas de vuestra prima sí, porque tienen poco interés pero los comentarios de los seguidores? Ni hablar.
      Bueno si hacéis el bautizo en el bus galáctico, id pensando en unas gafillas potentes para la pequeña Virginia. A ver si la vamos a hacer cliente a los dos días de nacer!
      Besos.

      Elimina